saçını annenin örmesi

hiçbir zaman örmedi.

annesi örmüş saçını. yıllar sonra, ilk defa... çağırmış yanına biriciğini "gel öreyim saçlarını." geçmiş aynanın karşısına, annesinin saçına verdiği örgüye bakmaya. sonra bir de bakar olmuş ki, seyrek kirpiklerinin ucundaki kocaman damlaya. neyse, gece bu işte; hüznü kendinden hep. nerenin hangi gecesi olursa olsun, değişen sadece gözyaşına sebep. 16.08.15 tarihli küçük not.

en son 2. sınıfta örmüstü

çok severim. annem küçükken saçımı balık sırtı örerdi okula öyle giderdim. arkamdaki sırada oturan pilatonik ilkokul aşkım da saçımı çeker sallayıp "halaat halaat" diye dalga geçerdi. ama ördürmekten vazgeçmedim.

gerek yok ben kendi sacimi kendim yaparım 😇😇

ne zaman örse istem dışı duygulanırım

çocukken arkadaşlarım hep annesine ördürürdü.benim annemin annesi olmadığı için çocukluğunda,onu hatırlar diye isteyemezdim örmesini.kendi kendime yapardım okulda ki ibnelerde dalga geçerdi.

abi kızlar için ne anlam ifade ediyor bilmiyorum ama dizine yattığında saçınla oynaması bambaşka bişey

babanın saçını taraması kadar güzeldir,seni seviyorum demenin en naif yolu.

ilkokula giderken yakın bir arkadaşım vardı. her gün saçlarını annesinin yaptığını söylerdi ve her gün saçları çok güzel olurdu. eve gidince ben de demiştim anneme "saçımı sen yapar mısın" diye. annem de saçlarımı yapmamak için kısa kestirmişti :v

ara sıra yatarım dizine örer de örer. dünyadaki en güzel histir belki de. saç diplerinize kadar şefkati tatarsınız o vakit. allahım herkese o güzel hissi yaşamayı nasip etsin inşallah

önceleri çalıştığı için öremezdi şimdi de hasta olduğu için öremiyor geçen gün küçük kardeşim annem saçımı örsün diye ağladı onunla birlikte de annem öremeyeceği için ağladı. hayat çok zor la :(

babanın duvar örmesi*

liseye gelmiş kazık kadar kız olmuştum üstüne üstlük bir de sabahçıydım annem uykuya düşkün biri olmasına rağmen her istediğimde sabahın köründe kalkar saçlarımı örerdi. ilerde ben de onun saçlarını öreceğim.

dünyanın muazzam hislerinden biridir. saçımı taramaya başlar söylenmeye de başlar; - şuna bak başında saç bırakmışsın ( halbuki saçlarım o kadar da kısa değil) - biraz da yaksaydın saçlarını (düzleştiriciden bahsediyor) kızdığında da bir sıkı örer ki gözlerim öne doğru fırlar. daha duygusal bir entry olmasını isterdim ama gerçekler.

i̇lkokulda hep örmesini isterdim ama çalıştığı için benden önce evden çıkıyordu saçlarımı hep kendim yapardım

sadece bir kere babaanneme ördürdüm. hiç unutmam. saçlarım kıvır kıvırdır. i̇lk ve sondu. sonrasında hep kendim ördüm. geçen yıl yaz ayında babamın dizine saçlarımı açıp yattım. babama dedim sev diye. "ne oldu da şimdi seveyim?" diye sordu. bir kere sürdü elini bi dahası olmadı. i̇çimde yaradır saçlarımı anneme ördürmek. i̇lkokulda aysel diye bir kız vardı. her gün saçları şekil şekil örülü olurdu. annesi örermiş. ben de kışın atkıyı dizlerimin arasına alır saçaklarını örerdim. aysel'in saçına bakarak. velhasıl kelam, bir kızım olursa eğer her gün saçlarını onun istediği gibi yapacağım.

i̇ki tane örecek hemde. sonra saça eş çiçekli toka takıcak bu çiçeklerde örgüyü öne aldığın zaman mutlaka üste gelicek. canım annem.

annem amcamın düğününde küçük kuzenimin saçını topuz yapmış. ben de söylendim şakasına ben isteyince örmezsin elin kızının saçını topuz yaparsın diye. anam da "küçücük çocuğu mu kıskanıyon kazık kadar oldun kendin ör saçını" dedi. haklı.

canım çekti. gidiyim de anneme saçımı ördürüyüm.

küçükken sürekli örerdi. 19 yaşıma gireceğim hala arada bir otururum dizinin dibine anne saçımı örsene diye. ben örünce beğenmez gel ben düzgün yapayım der 😃

hep içimde ukte olarak kaldı.

hiç saçlarım da okşanmadı. bu hissi hiç bilmiyorum. bilmek isterdim ama. çok isterdim. bazen benden midesi bile bulanır iken, ondan böyle bir şeyi isteyemem..

az önce bu başlığı twitter hesabımda paylaşırken belirttiğim gibi, bu toplumda hemen hemen her gencin ilk travması ve hayal kırıklığı, annesi ya da babası oluyor. korkunç bir şey bu! başlıkta yazan entrylerin çoğu hüzünle dolu. işte bu yüzden maddi-manevi yönden çocuk yapabilecek yetkinlikte olmayan insanlar ürememeli deyip ekliyorum; "bir insanın hayat boyu işleyeceği en büyük suç ya da günah, dünyaya yeni bir insan getirmesidir. çünkü insan tek bir kereliğine varoluşun yükünü ve mesuliyetini düşünüp kendi canından can olan çocuk veya çocuklarının en çok üzüleceği anları zihninde canlandırsa, gerekirse penisini erekte halindeyken en keskin bıçakla keser, rahmini ise en kızgın demirlerle dağlar." insan ürememeli. önceden üremiş veya üreyecek olanlarsa, tüm ömürlerini çocuklarının mutlu ve huzurlu bir hayat yaşaması için harcamalı. saçını annenin örmesi mi? erkek olmama rağmen bir kere annemin dizlerine uzanıp saçlarımla oynamasının keyfine varmıştım. o an o kadar çok huzurla dolmuştum ki içim, kıyamet kopsa, itiraz etmezdim. bu yüzden tek bir kereliğine saçı annesi tarafından örülmeyen bir kız çocuğunun büyüyüp yetişkin bir kadın olana kadar hayat boyu o şefkati nerede ve kimlerde arayacağını düşündüğüm an tüylerim diken diken oluyor. bir erkek olarak benim hayal kırıklığım ya da travmamsa babamdır ama. birçok erkeğinki gibi. hatta ilk kitabım itiraf'ta aynen şöyle demiştim; "babamdan hiç dayak yemedim ben. ama beni sevdiğini de hatırlamam. keşke dövseydi. en azından elleri yüzüme değmiş olurdu."

Bizde hiç öyle canımlı cicimli laflar yoktur, sarılmak öpmek yoktur, ben de her duştan sonra anne sacımı örer misin arkaya yetişemiyorum cümlesini adet ettim kendime

Saçlarımın örülmesini bende isterdim lakin annemin saçımı örmesini bırak uğraşmamak için saçlarımı kısacık keserdi .